Du gledde meg s mykje,
Eg kan'kje gleda deg.
Det beste som eg hadde,
Var alt for sm tt for deg.
Men denne vesle knoppen av mitt eige rosentre,
Den skal du ha til minne om somaren og meg.

I fjor haust var den berre eit sn kvitt lite nor
djupt nedi jorda, p rota t si mor.
N r somarsola vart so varm, d v ga den seg opp,
og skaut s friske gr ne blad, og slik ein blodraud topp.

Men d var h sten her, med iskald gufs fr hei og nut,
det vart for seint, so altfor seint, han fekk kje spretta ut.
So laut han d y, og vondt det var d vesle livet gjekk;
men lagnad-st let av han skar, det finst kje r d med slikt.

Og ilska rann med livet ut i tidens djupe hav,
der lengt og liding, sorg og sut, ja alt skal gl ymast av.
Og rota som den grodde p m visna bort og d y,
for alt som lever her p jord er liksom gras og h y.